आयुष्याची आता झाली उजवण
येतो तो तो क्षण अमृताचा
जे जे भेटे ते ते दर्पणीचे बिंब
तुझे प्रतिबिंब लाडेगोडे
सुखोत्सवे असा जीव अनावर
पिंजर्याचे दार उघडावे
संधीप्रकाशात अजून जो सोने
तो माझी लोचने मिटो यावी
असावीस पास जसा स्वप्नभास
जीवी कासावीस झाल्याविना
तेह्वा सखे आण तुळशीचे पान
तुज्या घरी वाण नाही त्याची
तूच ओढलेले त्यासवे दे पाणी
थोर ना त्याहूनी तीर्थ दुजे
वाळल्या ओठां दे निरोपाचे फूल
भुलीतली भूल शेवटली
-बा. भ. बोरकर
This entry was posted
on बुधवार, १५ एप्रिल, २००९
at बुधवार, एप्रिल १५, २००९
and is filed under
कविता पानोपानी
. You can follow any responses to this entry through the
comments feed
.